gościnne występy

Goto­wa­nie u kogoś ma kilka bez­sprzecz­nych zalet, choćby inne narzę­dzia i nowe fak­tury, które uru­cha­miają wyobraź­nię. Można pozaz­dro­ścić sta­rego młynka do kawy, zachwy­cić się świa­tłem w kuchni, a z dru­giej strony bar­dziej doce­nić swoje wła­sne noże. Lubię.

Tym razem, nie chcąc bawić się w zaawan­so­waną dyplo­ma­cję przy poda­wa­niu posił­ków, posta­wi­łam na fun­kię. Jest zna­joma (o tam rośnie!), ide­al­nie nie­kon­tro­wer­syjna, ste­reo­ty­powo sała­towa, więc obywa się bez instruk­cji obsługi. Chętni sami zde­cy­do­wali, czy zjeść sałatkę z fetą, czy w nie­zmie­nio­nej wer­sji do obiadu.

sałatka z liści fun­kii

młode liście fun­kii
kędzie­rzawa sałata wyho­do­wana na para­pe­cie
pomi­dory
młody por
czarne oliwki
świeża bazy­lia i czo­snek
olej rzepakowy zimnotłoczony, ocet bal­sa­miczny
sól, pieprz
utarte suszone zioła: tymia­nek, roz­ma­ryn, maje­ra­nek, mięta

Liście umyć i wysu­szyć. Skład­niki pokroić, bazy­lię drobno posie­kać, a czo­snek wyci­snąć przez pra­skę. Przy­prawy z ole­jem i octem połą­czyć np. wstrzą­sa­jąc w małym sło­iku. Wszystko wymie­szać.

Fun­kia ma smak łagodny i tra­wia­sty, ale tak domi­nu­jący, że jaka­kol­wiek kom­po­zy­cja wymaga naj­bar­dziej aro­ma­tycz­nych ziół i dokwa­sza­nia. Poza tym zastrze­że­niem, można ją trak­to­wać jak zwy­kłą sałatę. Kędzie­rzawa nie była w sałatce nie­zbędna, ale za to tutej­sza i bar­dzo fajna zarówno w smaku, jak i struk­tu­rze.

A na koniec spe­cjalne pozdro­wie­nia dla Bryśki i sto lat dla Nata­lii.
Nata­lia, nie znamy się oso­bi­ście i wiem, że prze­czy­tasz to z opóź­nie­niem, ale dzię­kuję za poży­cze­nie sprzętu i ura­to­wa­nie moich pla­nów. Naj­lep­szego z oka­zji uro­dzin!