Juka-fan

Dosta­łam cynk.
– Kar­czu­jemy jukkę, ale pomy­śle­li­śmy, ze ona może być jadalna. Może korze­nie czy coś?
Szyb­kie spraw­dze­nie. Korze­nie nie. Korze­nie można co naj­wy­żej pró­bo­wać wyko­rzy­stać jako mydło.
– Nie da się pocze­kać na kwiaty?
– Nie, wyko­pu­jemy dzi­siaj.
– A ma cho­ciaż takie dłu­gie pędy, niby że szpa­ragi?
– Szpa­ragi chyba ma.
– To lecę.

Dom­nie­mane "szpa­ragi" (widoczne na zdję­ciu wyżej) oka­zały się nie tym, czego szu­ka­łam, ale jeden nie­duży pęd kwia­towy udało się pozy­skać. Taki wybu­jały, na progu kwit­nie­nia, byłby znacz­nie bar­dziej inte­re­su­jący kuli­nar­nie, no i pożyw­niej­szy, bo dużo więk­szy. No ale został zje­dzony tak czy siak. Tutaj inspi­ra­cja.

Cie­kawe, że jukki rze­czy­wi­ście należą do rodziny szpa­ra­go­wa­tych. (Sza­firki i kon­wa­lie też. To wpraw­dzie nie­po­cie­sza­jące w kwe­stii jadal­no­ści, ale te gro­nia­ste kwia­to­stany rze­czy­wi­ście jakby mają w sobie coś wspól­nego.)

Pęd jukki (Yucca filamentosa) po upie­cze­niu wspa­niale pach­nie: tro­chę jak zie­lona fasolka z pie­czo­nymi ziem­nia­kami. Jest mię­si­sty, soczy­sty, a pokro­jony wcale nie wydaje się łyko­waty. (Czyli tak naprawdę jest łyko­waty, wydało się – włókna są dookoła pod skórą, ale nie sądzę, żeby wyma­gały obie­ra­nia.) Sma­kuje inten­syw­nie warzyw­nie i słod­kawo z nutą gory­czy.